In dit artikel kijken we naar het akoestische aspect bij de identificatie en behandeling van kinderen met een mentale beperking tussen 1887 en 1920 in de Belgische kinderasielen. Het thema is in deze bijdrage geïnterpreteerd als ‘opsluiten’ en dit op twee manieren. Enerzijds hanteert het artikel een meer figuurlijke interpretatie waarbij de kinderen worden opgesloten in een identiteit bepaald door anderen. Specifiek in deze casus worden de kinderen bestempeld als kinderen met een mentale beperking en als het ware opgesloten in en herleid tot deze identiteit. Anderzijds worden de kinderen ook letterlijk opgesloten in de kinderasielen. Hoewel het niet ging om ‘gesloten’ instellingen zoals we die nu kennen, was het voor het kind niet mogelijk om op eigen houtje, zeker niet vóór een bepaalde leeftijd, het kinderasiel te verlaten. Ook de ouders moesten toestemming vragen en krijgen vooraleer het kind vervroegd naar huis mocht. Het artikel toont in de eerste plaats het belang om aandacht te hebben voor sporen van geluid en stilte in archieven.
