De kleur rood wordt vandaag vereenzelvigd met de socialistische en communistische beweging. Vanuit historisch oogpunt is de keuze voor rood nochtans niet zo evident. De socialistische en communistische bewegingen waren en zijn emancipatiebewegingen die het opnemen voor
de zwakkeren in de samenleving. Rood was echter lange tijd de kleur van leiderschap, dominantie en macht, zo bijvoorbeeld bij de Romeinse en Byzantijnse keizers en de kerkelijke gedragsdragers (cf. de kardinalen). Met een beetje slecht karakter zou je er ook op kunnen wijzen dat rood ook de kleur is van de Amerikaanse republikeinen. Dat was evenwel geen bewuste keuze, maar het gevolg van de introductie van de kleurentelevisie. Daarbij werd de kleur rood bij verkiezingsuitzendingen de ene keer aan de republikeinen en de volgende keer aan de democraten toegewezen. Pas sinds het jaar 2000 en de zeer nipte verkiezingsoverwinning van George Bush sr. op Al Gore na een schier eindeloze reeks hertellingen in de staat Florida, wezen de televisiezenders de kleur rood definitief toe aan de republikeinen, tegen elke toen geldende politieke kleurenlogica in…
Als machts- en leiderschapssymbool staat de kleur rood evengoed symbool voor strijdlust, oorlog, temperament, enzovoort. Bijgevolg is rood ook de kleur van de passie, de hartstocht, de liefde, maar ook van de schaduwzijde van dit alles: zoals bijvoorbeeld woede, lijden en bloed. De kleur rood heeft uiteraard nog veel andere functies waar we hier niet verder zullen op ingaan. Toch willen we nog één specifieke functie weerhouden omdat deze ook een belangrijke rol speelt in dit verhaal, namelijk het gebruik van de kleur om mensen te waarschuwen voor naderend onheil of gevaar: stop- en remlichten zijn rood, rode verkeersborden zijn vaak verbods- of waarschuwingsborden en als de rode vlag op het strand wappert, dan wil dat zeggen dat er niet meer gezwommen mag worden in de zee.
