‘Druk uw handen op mijn zieke ledematen, want ik voel dat gij vermoogt ze erdoor te verlichten, en ik zal er u voor belonen.’ Menig zieke deed in de negentiende eeuw beroep op het magnetisme, een populaire geneeswijze die voortsproot uit de ideeën van de Duitse arts Franz Anton Mesmer. Door de zieke te ‘bestrijken’ met de handen, zou er een onzichtbare geneeskrachtige stof – fluïdum – van het lichaam van de magnetiseur op de zieke gestraald worden. Twee lichamen stonden hierbij centraal, dat van de zieke en dat van de magnetiseur. Waarom opteerde een zieke op het einde van de negentiende eeuw nog voor het magnetisme en welke rol speelde het lichaam – zowel van de zieke als van de magnetiseur – in de behandeling?
