Vergeelde foto’s van intens biddende kloosterzusters, in trance neergeknield voor de monstrans met de gewijde hostie, zijn verre getuigen van een ooit alomtegenwoordige devotie. In de negentiende eeuw, hoogmis van het religieus reveil en het rijke Roomse leven, was de verering van het heilig sacrament of de eucharistie even divers als wijd verspreid. Gelovigen – leken en kloosterlingen – zagen in de sacramentsdevotie de weg naar een innige verbondenheid met Christus, een middel tot eerherstel in tijden van antiklerikale revoluties en godsdienstige onverschilligheid. Critici bestempelden het als een geromantiseerde piëteit voor kwezeltjes of ‘de gehoorzame burgerij’, een uiting van het barokke en ceremoniële katholicisme zoals het vorm kreeg tijdens de contrareformatie en in de negentiende en vroege twintigste eeuw als nooit tevoren werd gecultiveerd.
