In 1925, nu ruim negentig jaar geleden, richtten vier jezuïeten (Disideer Stracke, Jozef Van Mierlo, Leonce Reypens en Jan Baptist Poukens) het Ruusbroecgenootschap op. Gedreven door hun interesse voor ‘vroomheidsgeschiedenis’, brachten de vier stichters naast een massa oude devotieliteratuur een grote collectie vooral kleine devotieprenten onder in een gespecialiseerde bibliotheek. Deze verzameldrift werd nog gevoed door de vaststelling dat de belangstelling voor deze relicten van het religieuze leven – nochtans gekoesterd door vele opeenvolgende generaties – in die tijd sterk taande, en aldus verloren ging.
Vooral de gedrevenheid van Pater Stracke was memorabel. Tijdens zijn talrijke lezingen in alle hoeken van het land kon hij het niet nalaten aanhoudend naar oude devotieboekjes en ‘sanctjes’ te vragen en te wijzen op het belang ervan als weerspiegeling van de rijke religieuze cultuur die Vlaanderen gekend heeft. Titus Brandsma, Nijmeegse hoogleraar en één van de eerste Nederlandse medewerkers van het Ruusbroecgenootschap getuigt hierover: ‘Mochten er onder de vroegere bezitters misschien enkelen zijn, die achteraf spijt hebben gehad, dat zij een mooi oud boekje aan de in dubbele zin meeslepende Pater Stracke hebben meegegeven, ze behoeven er geen spijt van te hebben, zij konden het niemand beter geven en het was bij hem beter dan waar het eerst was’.
