Van ieder joods koppel wordt verwacht dat ze kinderen zullen krijgen. Het is zelfs een religieuze verplichting. In de Bijbel staat: 'Wees vruchtbaar en word talrijk; bevolk de aarde en breng haar onder je gezag'. Geboortebeperking is met andere woorden in principe verboden. Te meer omdat iedere vrouw misschien de toekomstige Messias kan verwachten. Traditioneel dient ieder koppel minstens twee kinderen te krijgen, waaronder bij voorkeur een jongen en een meisje. 

Tijdens de zwangerschap wordt er bijzonder veel belang gehecht aan de kracht van omgevingsinvloeden. Onder andere het naleven van de Thora, het verrichten van goede daden en het bidden zouden een positieve invloed op het ongeboren kind hebben. De toekomstige moeder en het ongeboren kind worden dan ook met de grootste zorg omringd. 
 
In sommige kringen wordt de zwangerschap zo laat mogelijk bekend gemaakt. Er worden bovendien zeer weinig openbare voorbereidingen op voorhand getroffen om het geluk niet te tarten. Enkele joodse vrouwen dragen zelfs een amulet dat hen zou moeten beschermen tegen de demon Lilith die het gemunt zou hebben op zowel zwangere vrouwen als pasgeboren kinderen. Dit is evenwel een restant uit het joods volksgeloof. 

Wanneer de vrouw voor het eerst na de bevalling de synagoge bezoekt, wordt haar man opgeroepen bij de Thora en luistert ze mee naar het gebed van Kedusha. Dit is een gebed als dank voor de goede bevalling. 

Vroeger werd de besnijdenis van een jongetje thuis uitgevoerd, maar tegenwoordig kan die ook in de synagoge of in een ziekenhuis gebeuren. De besnijdenis noemt brith mila, die woorden betekenen verbond (brith) en besnijdenis (mila). De brith mila wordt uitgevoerd door een besnijder of mohel. Zowel de mohel als de vader van de jongen dragen hun gebedsmantel of talliet. De brith mila is nog steeds een openbare gebeurtenis. Het is de gewoonte dat iedereen rechtop staat. Verschillende personen hebben tijdens de ceremonie een specifieke functie. Bij voorkeur moet een brith mila plaatshebben in de aanwezigheid van de minjan, een groep van tien joden.  

De gevatter of peter en de gevatterin of meter dienen eveneens aanwezig te zijn. De gevatter en de gevatterin zijn steeds een echtpaar, een moeder en haar zoon of een vader en zijn dochter. De gevatterin haalt de jongen bij zijn moeder op en overhandigt hem aan de gevatter. De gevatter overhandigt de jongen op zijn beurt aan de enige persoon die mag neerzitten gedurende de ceremonie, namelijk de sandik. De sandik neemt plaats op een speciale bank of stoel: de besnijdenisbank. Op die bank is ook plaats voor de profeet Elia, die symbolisch en in de gedachten van de aanwezigen erbij is om het kind te beschermen. De sandik legt een besnijdeniskussen op schoot, en daarop wordt het jongetje gezet. De moeder blijft soms in het kraambed en is dan afwezig tijdens de besnijdenis van haar zoon. De ceremonie wordt afgesloten met een heilsdronk door de mohel, op een mooie toekomst voor het kind. 

Wanneer een eerstgeborene of Bechor ter wereld komt, vindt er thuis, in de synagoge of in een zaaltje een extra ritueel plaats, namelijk de lossing of de Pidyon Haben. Met de Bechor wordt steeds een jongen bedoeld. Een vrouw die eerst een meisje baart, kan nooit een Bechor hebben. De 31ste dag na de geboorte dient de jongen te worden losgekocht.  

Dit zit zo: In het verhaal over de uittocht uit Egypte wordt beschreven dat God met tien plagen het Egyptische volk strafte omdat zij de Joden (die als slaaf moesten werken) niet wilden laten gaan. De laatste en heftigste plaag hield in dat alle eerstgeboren zonen van het Egyptische volk zouden sterven. De joodse eerstgeboren zonen waren voor die plaag beschermd, maar joden herinneren zich eraan dat iedere eerstgeboren zoon eigenlijk wel God toebehoort. Die eerstgeborene was ook in die tijd nog verplicht om het priesterschap op te nemen. 

Later nemen de nakomelingen van Aharon – de Levieten – de functie van priester, kohen genaamd, over. Eerstgeborenen hoeven dus niet langer als priester te dienen, maar zij hebben nog altijd een verplichting naar God toe. Daarom moeten hun ouders hen ‘vrijkopen’ van die verplichting. Dat wordt met de lossing of de Pidyon Haben gedaan. Hoewel het misschien heel serieus klinkt, is het een groot feest. 

Tijdens de ceremonie wordt de jongen binnengedragen op een zilveren schaal. Traditioneel liggen er op de schaal ook klontjes suiker en stukjes look waarvan iedereen een stukje krijgt. De vader overhandigt zijn zoon aan de kohen. De kohen laat de vader kiezen tussen zijn zoon opgeven voor het priesterschap of het betalen van een bepaalde som geld. Wanneer de vader de kohen betaalt, krijgt hij zijn zoon terug. De jongen wordt gezegend door de kohen en erna wordt er een maaltijd genuttigd.  

• De toelichting bij de joodse geboorterituelen werd geschreven met de medewerking van het Forum der Joodse Organisaties vzw.