Zowel in Turkije als hier willen veel Turkse jongeren trouwen op de traditionele manier. Sommige mensen denken nog dat Turkse meisjes uitgehuwelijkt worden, maar dat is niet zo. Het kiezen van een partner wordt in Turkije gewoon op een heel andere manier bekeken. Vroeger was het gebruikelijk dat de ouders vanuit hun ervaring en wijsheid een aanstaande partner kozen als hun dochter daarmee instemde. Als het meisje niet akkoord ging met de keuze van haar ouders, dan volgde er geen huwelijk. De ouders zochten uit of iemand uit een goede familie kwam en een goede naam had. Zo kon het zijn dat een jongen en een meisje elkaar nog niet gezien hadden tot de dag waarop het meisje ten huwelijk werd gevraagd. De laatste decennia is dat helemaal veranderd. Jongens en meisjes kiezen tegenwoordig zelf en op voorhand met wie ze willen trouwen en kennen elkaar al goed. Als de ouders van beiden denken dat hun kind met die persoon gelukkig zal worden, steunen zij het huwelijk. 
 
De manier waarop het aanzoek gedaan wordt, is evenwel nog niet veranderd. Binnen de Turkse cultuur is het zo dat het aanzoek dus van de jongen zelf komt, maar dat het zijn ouders zijn die voor hem de hand van het meisje gaan vragen. De jongen zelf is er dan meestal niet bij, maar houdt zich wel paraat. Wel is er altijd een vrouw uit de familie aanwezig, omdat dat meer vertrouwen geeft. Als de ouders van het meisje het huwelijk met die jongen steunen, dan wordt er bij die eerste ontmoeting tussen de ouders vooral gebabbeld en koffie of thee gedronken. Het moet immers niet alleen klikken tussen de jongen en het meisje, maar ook tussen beide ouderparen. De traditie wil dat het meisje bij die gelegenheid de koffie schenkt, zodat haar aanstaande schoonouders kunnen zien hoe behendig ze is. 

De bruidsschat is een belangrijke traditie, die door buitenstaanders wel eens verkeerd begrepen wordt. Eigenlijk gaat het om een huwelijksgift van de familie van de jongen aan het meisje, waarover onderhandeld wordt tussen de twee families. Meestal bestaat de bruidsschat uit geld, goud of vastgoed. Tegenwoordig wordt vaak een vergoeding voor de ‘melk van de moeder’ gevraagd. Het meisje krijgt dan bijvoorbeeld een gouden armband. De bruidsschat is bedoeld om het meisje te beschermen: als het huwelijk fout loopt, wordt er met de bruidsschat voor gezorgd dat zij beschikt over middelen om zich te redden. 

Op de dag voor het eigenlijke trouwfeest heeft het hennafeest plaats, een emotioneel gebeuren waarmee de laatste nacht van de bruid in het huis van haar ouders gevierd wordt. Dit feest heet ‘Kina Gecesi’ en is uitsluitend voor vrouwen. Er zijn een heleboel hapjes en muziek en er wordt gedanst. Halverwege het hennafeest komen de moeder, zussen, nichtjes en vriendinnen van de bruidegom langs met henna. De vriendinnen van de aanstaande bruid gaan dan met een kaarsje in de handen in een kring staan en dansen en zingen voor de bruid. Terwijl een familielid van de bruidegom hennatekeningen op haar handen en voeten aanbrengt, draagt de bruid een rode sluier. Als de hennapatronen droog zijn, gaat de sluier af en wordt verder gefeest. 

In Turkije trouwen koppels twee keer: voor de wet en voor de imam. In Vlaanderen is het religieus gedeelte van de bruiloft niet verplicht: Je mag ook alleen voor de wet trouwen. De trouw voor de wet heeft op het gemeentehuis plaats, waar het bruidspaar en de getuigen het trouwboek ondertekenen. Bij deze gelegenheid zijn vaak veel gasten, en dan vooral vrouwen, aanwezig. Trouwen voor de imam gebeurt gewoonlijk bij de jongen thuis. De bruidsgift wordt geschonken en aanvaard en er wordt gebeden of voorgelezen uit de Koran. De imam vraagt de bruid en de bruidegom drie keer of ze met het huwelijk instemmen. Deze plechtigheid is gewoonlijk vrij kort. 

Tijdens het trouwfeest en de dagen die eraan voorafgaan, worden de bruid en de bruidegom allebei bijgestaan door iemand die hen begeleidt. Dat kan bijvoorbeeld door mensen uit de familie of door een pasgetrouwd koppel zijn. De vrouw vergezelt de bruid en de man gaat mee met de bruidegom. Deze personen zijn er dus de hele tijd bij en leggen uit wat er moet gedaan worden en wanneer. Ze geven dus steun en bescherming. Meestal blijven deze personen ook na het huwelijk hele goede vrienden van de bruid en de bruidegom. 

Hoe het huwelijk precies gevierd wordt, kan verschillen per regio. Op het platteland wordt het bijvoorbeeld veel buiten gevierd en duurt het feest maar liefst drie dagen. In de steden en bij een Turks huwelijk in Vlaanderen is er gewoonlijk maar één dag feest. Wel verlopen veel zaken op dezelfde manier.

Bij een Turks huwelijk is het de gewoonte dat de bruidegom de bruid met de auto komt ophalen aan het huis van haar ouders. Er wordt samen gebeden dat het koppel lang samen en gelukkig zal zijn en de bruidegom krijgt een handdoek vol noten. De bruid mag het huis niet verlaten vooraleer de vader of een ander mannelijk familielid een rood lint rond haar middel geknoopt heeft. De rode kleur staat voor maagdelijkheid. Traditioneel zal diegene die het lint omknoopt zeggen dat het te kort is. De bruidegom stopt die persoon dan geld toe tot blijkt dat het lint toch past.

Er is ook taart! De bruidstaart wordt meestal pas tegen het einde van de bruiloft aangesneden. Op het platteland is er niet altijd een bruidstaart, maar elders gewoonlijk wel. De bruidstaart wordt door de bruid en de bruidegom aangesneden. Vlak voor het mes over de taart gaat, houdt de zaalverantwoordelijke het tegen en roept hij dat het niet snijdt. Er moet dan papiergeld op de taart geplakt worden tot het mes wel wil snijden.